Αναγεννησιακός ουμανισμός

Το Τέλος των Σκοτεινών Αιώνων

Η Αναγεννησιακή τελειότητα

Οι Ανθρωπιστές της Αναγέννησης άφησαν πίσω τους το Θεοφοβούμενο μοντέλο του Μεσαίωνα στο οποίο το άτομο προσπαθούσε να κατανοήσει και να αλλάξει τόσο τον εαυτό του όσο και τον κόσμο αναζητώντας θρησκευτικές απαντήσεις, με προσευχή και εξιλέωση.

Ο Μεσαίωνας έμεινε γνωστός ως η περίοδος των Σκοτεινών Αιώνων, επιρρεπής σε επιδημίες όπως την Μαύρη πανώλη ακριβώς επειδή η Θεολογία είχε πρωταρχικό ρόλο στις σχολές εκτοπίζοντας και τοποθετώντας την μελέτη πρακτικών και φυσικών επιστημών στο περιθώριο. Η μεσαιωνική κοινωνία δεν κατείχε ιατρικές απαντήσεις αλλά σύστηνε προσευχή και εξιλέωση, καραντίνα των αρρώστων και φυγή των υγιών ατόμων. Επηρεασμένοι από τη σύγκριση με την περίοδο της Αναγέννησης και της έντονης καλλιέργειας των ανθρωπιστικών επιστημών, οι ιστορικοί, κυρίως της εποχής του Διαφωτισμού, χαρακτήρισαν το Μεσαίωνα περίοδο θρησκευτικού φανατισμού και οπισθοδρόμησης.