Δύο μεγάλα ρεύματα της ιταλικής αναγέννησης.

Στην ιταλική αναγέννηση διαφαίνονται 2 μεγάλα ρεύματα:

α) Ουμανισμός των γραμμάτων, φιλολογικός και «στρατευμένος», που χαρακτηρίζεται ως πολιτικός.

β) Ένα ουμανισμό περισσότερο αφηρήμενο και συγγενικό με την ιπποσύνη

Ο πολιτικός που είναι και φιλολογικός, χαρακτηρίζει τα έτη 1975-1450 και τόπος γέννησής του είναι η Φλωρεντία. Βασική συμβολή του είναι η ανακάλυψη –επανανακάλυψη – της ελληνολατινικής αρχαιότητας.

Σε αντίθεση με τον ιταλικό ουμανισμό, ο ουμανισμός της Αναγέννησης επηρέασε τις εθνικές γλώσσες και την εθνική λογοτεχνία των χωρών της Ευρώπης.

Μετά το β’ μισό του 15ου αιώνα, η εδραίωση των μοναρχιών ευνοεί την ανάδειξη μιας τάξης εξειδικευμένων υπαλλήλων που θα επανδρώσει το γραφειοκρατικό μηχανισμό και αυτό έχει συνέπεια τη σημαντική ώθηση στις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές. Εκτός από την μακρόχρονη παράδοση των πανεπιστημίων του Παρισιού και της Πράγας, ιδρύονται και πολλά καινούρια.

Η ουμανιστική τάση για επιστροφή στις πηγές, ωθεί τους χριστιανούς του 15ου και 16ου αιώνα να ανακαλύψουν και πάλι την καθαρότητα των κειμένων και την αγνότητα της εκκλησίας των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού. Αυτή η διαφορετική προσέγγιση των βιβλικών και πατερικών κειμένων σε συνάρτηση με το δεσποτισμό και τις ανομίες της εκκλησίας, κατέληξαν στο Α’ μισό του 16ου αιώνα σε διπλή Μεταρρύθμιση, στην προτεσταντική και την καθολική.

Πηγή:http://istoriatexnespolitismos.wordpress.com/